Vaak is het moeilijk om je voor te stellen dat onbewuste negatieve emoties de oorzaak zijn van chronische pijn.

“Hoe zo dan? Ik ben best wel vaak emotioneel! Ik word best wel boos of moet heus wel huilen. Hoe zo onderdrukte emoties?” zou je kunnen denken.

Ik neem je mee op mijn pad naar onbewuste en onderdrukte emoties. Ik waarschuw je alvast: het is een me-too verhaal. Ik heb dit nog nooit publiek gedeeld. Omdat ik niet met mijn verhaal wil showen. En er zijn vrouwen en meisjes die veel ernstiger situaties hebben meegemaakt. Daarbij vergeleken is mijn verhaal een walk-in-the-park.

Waar in jouw leven heb jij emoties onderdrukt? En op welke gebied in je leven onderdruk jij je emoties nog steeds?

Ik neem je mee in mijn verhaal..

Mijn vriendinnetje X. moest eieren halen bij ons op het dorp. Ik (11 jaar oud) ging met haar mee. Deze eierboer had achter in zijn kippenhok “vieze boekjes”. Je weet vast wel wat ik bedoel. Die lagen daar vrij open. Waarschijnlijk peilde hij zo onze reactie. En van daaruit begon hij ons aan te raken. Uiteraard ging dat allemaal heel staps gewijs. Door onschuldig lijkende spelletjes, waar hij dan de gelegenheid waarnam ons te betasten.

Daarna zei hij dat dit ons geheim was. We kregen snoepjes en wat geld. Ik voelde dat het niet in de haak was. Maar mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld door de plaatjes uit het boekje en mijn zwijgen had hij snel gekocht met de snoepjes en het beetje geld.

Ik ben in totaal 3 of 4 keer bij hem geweest. Precies weet ik het niet meer. Hij ging steeds een stapje verder. De laatste keer wist ik zeker dat het niet oké was. Ik denk ook, dat ik mij niet meer veilig voelde. Ik ben nooit meer mee gegaan.

Ik voelde me schuldig. Tenslotte was ik zelf steeds naar hem toegegaan. En ik schaamde me. Voor mijn nieuwsgierigheid naar dat spannende boekje, voor het wél gaan, terwijl ik wist dat het niet goedgekeurd zou worden. Bijvoorbeeld door mijn ouders. Dat het afkeurenswaardig was wat ik deed. Die gevoelens van schuld en schaamte was ik mij half bewust. Ik wilde er liever niet aan denken. Ik wistte het vrijwel uit mijn gedachten.

Ik hield me stil…

Met mijn ouders sprak ik nergens over. Met X. ook niet. Ik verdrong het zo goed als ik kon. De keiharde afwijzing van mijn eigen gedrag, de walging van mijn eigen gedrag, de schuld en de schaamte die ik voelde: het was te naar om te voelen.

Pas op mijn 15e, op een golf van frustratie en woede omdat ik niet uit mocht, heb ik het eruit geflapt. Mijn moeder zei dat ik niet wist wat er te koop was in de wereld. Ze bedoelde hoe gevaarlijk het kon zijn in die uitgaanswereld (ze bedoelde onze dorpsdisco 😉 ). “Ik weet heel goed wat er te koop is in de wereld!” was mijn woedende reactie. En daar flapte ik mijn ervaring eruit.

Mijn ouders in shock.

En ik mocht wél uit! Uiteraard heeft dit verhaal toen een staartje gekregen. Mijn ouders zijn naar de politie geweest, naar de ouders van X. en naar het gezin dat naast deze man woonde. Om mij te beschermen, hebben ze me geen aangifte laten doen.

Schuld, schaamte en walging

De reden dat ik eerder niets had gezegd waren de emoties: schuld, schaamte, walging. Al deze emoties gingen over mijzelf. Niet over wat hij deed of had gedaan.

Daaronder zat het gevoel van grote eenzaamheid. Ik wees mijzelf keihard af. En ik was doodsbang voor de afwijzingen door anderen. Dat was de reden van mijn zwijgen.

Ik voelde me minderwaardig. Ik voelde mij niet goed genoeg. Mijn gedrag was: mezelf niet laten zien. Niet zeggen wat ik echt denk, wat ik voel. Mezelf verbergen.

Daarnaast was er ongeveer tegelijkertijd een periode van gepest zijn in de klas. Dat bevestigde dat gevoel van minderwaardig zijn, de angst voor de afwijzing door de ander.

Gabor Maté, arts en psycholoog, met vele boeken en documentaires op zijn naam, is expert op het gebied van ontwikkelingstrauma. Hij zegt dat niet het trauma zelf, of de negatieve emoties zelf zijn die het meest pijnlijk zijn, maar het alleen zijn met die emoties. In mijn geval emoties over mijzelf.

En toen kwam het eruit…

Op mijn 18e keek ik samen met 2 vriendinnen een film over incest. Mijn zorgvuldig in stand gehouden zwijgen klapte uit elkaar. Bij hen voelde ik me veilig genoeg te delen over wat er met mij gebeurd was. Mijn gevoelens over mijzelf kon ik nog steeds niet uiten, maar wel voelen. Mijn schuld, schaamte en walging van mijzelf.

In mijn verhaal naar die vriendinnen ging het vooral over dat ik slachtoffer was. “Hij heeft mij dit aangedaan!”

Pas deze week toen ik een opdracht vervulde voor een business coaching die ik krijg, maakte ik contact met de eenzaamheid. Zág ik de eenzaamheid. Voelde ik de eenzaamheid. Dat wat nog afschuwelijker is om te voelen: de eenzaamheid, het alleen zijn met alle verhalen in mijn hoofd. Het alleen zijn met alle oordelen over mijzelf en alle gevoelens over mijzelf.

Nu is het goed. Meer dan dit is er niet. En het mag er zijn. Het is er.

Ik begon mijn verhaal met:

Vaak is het moeilijk om je voor te stellen dat onbewuste negatieve emoties de oorzaak zijn van chronische pijn.

“Hoezo dan? Ik ben best wel vaak emotioneel! Ik word best wel boos of moet heus wel huilen. Hoezo onderdrukte emoties?”

In de diepte houden zich negatieve emoties verborgen

De makkelijke emoties uiten we wel. Emoties die over situaties van nu gaan, die niet met ons meest kwetsbare zelf te maken hebben. De woede om een collega die de kantjes ervan af loopt, of de teleurstelling omdat ik nooit een kaartje terug krijg terwijl ik juist wel zo attent ben. Dat zijn de “makkelijke” emoties.

Maar de woede, de frustratie of de haat die je naar je ouders voelt omdat je niet genoeg bent, je niet goed genoeg gedraagt, te ADHD, of te ongeïnteresseerd in school, die uit je niet. Die emotie voelt te gevaarlijk. Dat kan leiden tot conflict en afwijzing. Of dat heeft geleid tot conflict en afwijzing. Je moest naar de gang of kreeg geen eten. Zo leer je je emoties te onderdrukken.

Of het gevoel: schuld, schaamte of walging over mijzelf. En mijn eigen oordeel: “Ik ben niet goed genoeg”. Dat verstop je zo ver mogelijk. Want je wilt niet ontmaskerd worden.

Neuroloog Marten Klaver

Volgens neuroloog Marten Klaver, schrijver van het boek “Zakendoen met emoties”, grondlegger van de Stressortherapie, is angst voor afwijzing de grootste drijfveer voor ons mensen. Dat bepaalt ons gedrag.

Bijvoorbeeld: perfectionisme, doorzetten, verantwoordelijkheid, zorgzaamheid.

Dit gedrag zorgt ervoor dat wij ons veilig voelen. Als ik maar… mijn werk perfect doe, mijn huis perfect op orde heb dan is er niets op mij aan te merken en vind de ander mij oké. Dan ben ik goed genoeg. Als ik maar… de ander tevreden hou door mijn zorgzaamheid, door me verantwoordelijk op te stellen dan vind de ander mij oké. Dan ben ik goed genoeg. En als je ook nog eens religieus bent opgevoed, heb je nog meer normen en waarden meegekregen waaraan je hebt te voldoen om oké te zijn. Om goed genoeg te zijn.

Zodra je niet voldoet aan je eigen innnerlijke hoge normen dan komen de gevoelens van frustratie en onwaardig zijn. Maar ook de frustratie over anderen die zich niet zo verantwoordelijk gedragen zoals jij: teleurstelling, verdriet.

Zoals de frustratie als ik nog een uur langer moet werken voordat het perfect is, of de frustratie dat ik “ja” zeg om mijn buurvrouw te helpen terwijl mijn agenda eigenlijk al overloopt.

Waar onderdruk jij jouw emoties?

Waar in jouw leven heb jij emoties onderdrukt? En op welke gebied in je leven onderdruk jij je emoties nog steeds?

Vaak denken mensen: “Maar ik heb niets ergs mee gemaakt! Ik heb geen jeugdtrauma, ik ben opgegroeid in een fijn gezin!” En toch zullen er ook zaken geweest zijn waarin jij je niet gezien voelde, geleerd hebt jezelf aan te passen. Dat is ook normaal.

Vaak is er een stapeling van situaties van vroeger en nu. Dat kan alsnog leiden tot pijnklachten of andere onverklaarbare klachten (SOLK of ALK in vakjargon.)

Mijn ervaring is: ik kon mijn echte bron van pijn niet zelf ontdekken

Mijn ervaring is: ik kon het niet zelf ontdekken. Ik heb vragen nodig gehad van mijn coaches. Of opdrachten. Waardoor ik patronen ging herkennen, contact maakte met mijn verdrongen emoties. Zicht kreeg op wat er werkelijk speelde in mij.

Waardoor mijn pijnklachten verdwenen. Net als bij zoveel van mijn klanten.

Die na jaren klachten, weer dingen doen die ze niet meer voor mogelijk hielden. Dingen zoals: gewoon lopen zonder pijn. Of met een rugzak wandelen zonder pijn, sporten zonder pijn, werken zonder pijn, zelfs meer (!) werken zonder pijn.

Verdrongen emoties leiden namelijk tot pijn. Door processen in ons brein, zorgen verdrongen emoties voor klachten. Bij de één leiden deze processen tot pijnklachten, bij de ander tot prikkelbare dramklachten, huidklachten of burn-out.

Wil jij meer weten over de onderliggende oorzaak voor pijn?

Wil je 3 tips om direct met die onderliggende oorzaak aan de slag te kunnen?

Schrijf je in voor mijn webinar
”Leven zonder chronische pijn”

•••

Heb je mijn andere blogs al gelezen?

Ik heb veel meer geschreven:

• Dit is waarom je gevoel ertoe doet..
• Hoe verlies ik de angst voor mijn pijn?
• Hoe word ik bewust van wat er in mij leeft?